Τουμανίδου: «Όταν πηγαίνω στο Καραϊσκάκη νομίζω πως είμαι κοντά στο παιδί μου»

Αφιερωμένη στην τραγωδία της Θύρας 7 ήταν η σημερινή εκπομπή του Sentra 103,3 «FLASHBACK» με τον Στράτο Σεφτελή, ο οποίος φιλοξένησε στον «αέρα» συγγενείς των θυμάτων που «έσβησαν» πριν από 33 χρόνια.

Η Ελευθερία Τουμανίδου, μητέρα του 14χρονου Παναγιώτη, δήλωσε:

«Να βρεθεί η αλήθεια. Ποιος σκότωσε τα παιδιά μας;»

Και  αφού ανέφερε πως μέχρι εκείνη την ημέρα δεν είχε πάει ποτέ στο Καραϊσκάκη, αν και έμενε δίπλα, πρόσθεσε:

«Τώρα πάω συχνά. Με τραβάει εκεί η ψυχούλα του παιδιού μου, οι ψυχές όλων των παιδιών. Όταν πηγαίνω εκεί νομίζω πως είμαι κοντά στο παιδί μου».

Για εκείνη την μέρα είπε:

«Δεν είχα λόγο να μην τον αφήσω να πάει στο γήπεδο. Συνήθως πήγαινε με τον πατέρα του και όχι στη Θύρα 7, παρότι του άρεσε. Αλλά ο πατέρας του ήταν άρρωστος στο νοσοκομείο. Και πήγε με δύο παιδιά από την ίδια πολυκατοικία που του είχαν δώσει εισιτήριο για τη Θύρα 7. Δυστυχώς ήταν η μοίρα του να μείνει εκεί... Εγώ ήμουν στο σπίτι, άκουγα τους πανηγυρισμούς και χαιρόμουν γιατί λέω το παιδί μου θα χαίρεται. Το μαντάτο ήρθε από τον πατέρα του. Με πήρε τηλέφωνο από το νοσοκομείο και μου λέει: δεν πιστεύω να άφησες το παιδί να πάει στο Καραϊσκάκη. Και μου είπε πως έλεγαν πως έπεσε η Θύρα 7.

  

Μετά από ώρες άκουσα να ουρλιάζουν στην πολυκατοικία και βγήκα να δω. Μου είπαν λοιπόν πως κάτι έγινε στο Καραϊσκάκη. Τα δικά τους παιδιά είχαν γυρίσει, αλλά το δικό μου όχι. Κι όταν με πήρε ο πατέρας του, έμεινα κόκαλο. Του έκλεισα το τηλέφωνο. Έχω τύψεις κι εγώ γιατί άφησα το παιδί μου να πάει... Εγώ τον έκανα Ολυμπιακό. Πήρα τα τηλέφωνα κι έψαχνα τα νοσοκομείο. Αλλά δεν είχαν το όνομα του. Το παιδί μου όμως, δεν είχε βγάλει ταυτότητα και δεν το σκέφτηκα πάνω στον πανικό μου. Και ρωτούσα για το όνομά του και δεν το έβρισκαν. Στο Τζάνειο μου είπαν πως έχουν σκοτωμένα παιδιά και τραυματίες.

Μετά άρχισα μέσα μου να πιστεύω πως το παιδί μου ήταν νεκρό. Γιατί αλλιώς θα με είχε πάρει τηλέφωνο όπου και να ήταν. Με πήρε ο γαμπρός μου και πήγαμε στο γήπεδο. Τα πόδια μου δεν πηγαίνανε... Δεν προχωρούσαν... Και γύρισα πίσω. Ήμουν σε άθλια κατάσταση. Ήμουν σίγουρη πως το παιδί μου είχε σκοτωθεί, αλλά είχα ένα φωτάκι στην καρδιά μου, μια ελπίδα. Και στις 10 το βράδυ ακούω φωνές. Είχαν πάει ο γαμπρός μου με τον αδερφό μου στο Τζάνειο, αλλά δεν τον έβρισκαν, να τον γνώριζαν. Περνούσαν από πάνω του και δεν τον γνώρισαν. Γιατί τους έλεγαν πως μικρά παιδιά δεν έχουμε εδώ. Το παιδί μου ήταν ένα 14 ετών, αλλά θηρίο, 1.80 ύψος. Του είχαν κάνει τα μούτρα χάλια. Τον γνώρισαν τελικά από τα ρούχα. Άκουσα τις φωνές, λιποθύμησα, δεν θυμάμαι μετά τίποτα».

Και κατέληξε για τους φταίχτες:

«Το κράτος άφησε να σκοτωθούν αυτά τα παιδιά. Ξέρω ποιοι έφταιξαν, αλλά δεν τους τιμώρησαν. Και τα παιδιά μετέωρα στον ουρανό σκέφτονται «εμείς γιατί σκοτωθήκαμε;» Δεν θέλουμε λεφτά. Θέλαμε να δούμε ποιοι έφταιξαν. Δεν το μάθαμε ποτέ».